Hayat bu ya....Kimse kimseyi idare etmiyor...biraz töleranslı davransa ardından elini çekiyor insanoğlu. Hemen devreye bencilliğini ortaya çıkaran kuralları, yapması gerektiği şeyleri giriyor. En yakınından uzaklaşıp, daha önceki töleranslı davranışını yerle bir eden duygusal bir iç çatışmaya sürüklüyor iletişimini...
Anneler bile belli bir yaşa kadar her daim arkandayken; ondan uzaklaşınca seni başka bir hayata ait hissedip, başının çaresine bakabileceğin inancını kuvvetlendirebiliyorsa...
Peki mecbur beklenti içinde olan kişi ne yapmalı böyle bir durumda...Kainattaki yalnızlığına mı ağlamalı yoksa neden hep annesinin o minik kuzusu kalmayıp, büyüdüğüne mi?...
